ارزیابی نتایج درمان جراحی سندرم کارپال تونل با معاینه بالینی و الکترودیاگنوزیس در بیمارستانهای شهید یحیی نژاد و شهید بهشتی بابل (۸۶-۱۳۸۰)

سابقه و هدف: سندرم کارپال تونل شایعترین نوروپاتی فشاری هست که آزادسازی عصب به روش جراحی باز روش درمانی رایج آن می باشد. این مطالعه به منظور ارزیابی نتایج درمان جراحی سندرم کارپال تونل با معاینه بالینی و الکترودیاگنوزیس در بیمارستان های شهیدبهشتی و شهیدیحیی نژاد بابل انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی تمام بیمارانی که در سال های86-1380 با تشخیص سندرم کارپال تونل در بیمارستان های شهید بهشتی و شهید یحیی نژاد بابل تحت عمل جراحی قرار گرفتند انجام شد، بیمارانیکه از نتیجه درمان رضایت نداشتند تحت عنوان بیماران ناراضی به تصور خود وارد مطالعه شدند و مورد ارزیابی بالینی و الکترودیاگنوزیس قرار گرفتند. بیماران با علائم مثبت بالینی ناراضی بالینی و بیماران با یافته های مثبت بالینی و الکترودیاگنوزیس ناراضی واقعی قلمداد گردیدند. اطلاعات بدست آمده مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: از 169 بیماری که وارد مطالعه شدند، 22 نفر (13%) از نتیجه عمل ناراضی بودند و 147 نفر (87%) از نتیجه عمل رضایت داشتند. 14 نفر (3/8%) از بیماران ناراضی به تصور خود علائم بالینی مثبت داشتند (ناراضی بالینی) و 9 نفر (3/5%) علائم مثبت بالینی و الکترودیاگنوستیک داشتند (ناراضی واقعی). معاینه الکترودیاگنوستیک در بیماران ناراضی به تصور خود، بهبود یافته و ناراضی بالینی به ترتیب در 9 (41%)، 6 (75%) و 3 (5/21%) بیمار طبیعی و در 13(59%)، 2 (25%) و 11(5/78%) بیمار غیرطبیعی بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که بین بهبودی بالینی و الکتروفیزیولوژیکال سندرم کارپال تونل ارتباط روشنی وجود ندارد و مجموع علائم بالینی و الکترودیاگنوزیس ارزشمند می باشد.